06 sep Praten en poetsen
Tijdens mijn studietijd in Maastricht werkte ik bij Domicura. Als huishoudelijke hulp, invaller voor de vaste krachten die ziek waren of vakantie hadden.
Elke week een nieuw adresje om het huishouden van de bewoner te leren kennen, binnen drie uur het huis schoon te maken en de client op te peppen om de week weer door te komen. Er waren momenten dat ik drie uur aan het buffelen was en mijn koffie (stipt binnen tien minuten) in de keuken op moest drinken. En er waren mensen die nog steeds een plekje in mijn hart hebben… Waar ik uren mee sprak over vroeger en vandaag en ondertussen zo goed als mogelijk het huis leefbaar maakte. Je kan dus echt hele diep gesprekken hebben met iemand die tv kijkt terwijl jij op je knieën de vloer van de wc aan het schuren bent. Als je maar hard genoeg praat.
Maar waar ik ook was, hoe hard ik ook moest werken of praten, elke avond wist ik een ding zeker: ik ben van waarde geweest vandaag. een gevoel dat ik weer was vergeten. Tot ik bezig was met mijn vorige opdracht, die ik nu aan het afronden ben. En dat gevoel kwam terug, en ik kon het plaatsen:
